z braku laku i....

Może zacznę o tym czego nie chciałam...

nie chciałam księcia na białym koniu, nie chciałam księcia z bajki, nie chciałam bajki, nie chciałam drogich prezentów, nie chciałam słodkich słówek, nie chciałam cukierkowych wyznań miłości, nie chciałam udawanej atencji..., nie chciałam nic... nie chciałam być dla kogoś, nie chciałam mieć kogokolwiek...
Taka dziwna ze mnie osóbka wymieszanie z poplataniem, wszystko w jednym garnku a na talerzu osobno ...
Przyglądam się wszystkim wokół z udawaną powagą słucham słownych wymiocin... a liczą sie tylko czyny..
Owijamy się słowami jak kokonem, udajemy, że one budzą w nas emocje... hmmm udajemy? nie to kiepsie określenie... słowa budzą emocje..., ale bardzo płytkie emocje... dziś słowo zrani, jutro da ciepło i miłość , po jutrze znów wbije szpilę i tak w kółko macieju...
Kiedy ktoś czynem pokazuje wsparcie... to się dzieje naprawdę... wtedy jedynie dzieje się naprawde. Jasne czasem czynem jest odebranie telefonu w srodku nocy, czasem pogłaskanie po głowie, czasem większę rzeczy...ale jednak
Nie chciałam księcia z bajki...ale chciałam by ktoś czynem pokazał , że jestem najważniejsza..., ze to wokół mnie buduje się rzeczywistość, żeby dał mi namiastkę mojego małego egoistycznego świata w którym bedziemy tylko my dwoje. Chciałam poczucia bezpieczeństwa, chciałam ciepła i wsparcia, zrozumienia i uwagi.
Jedno się zmieniło teraz już wiem, że chce wszystkiego, chcę i księcia i bajki i należy mi się to tak jak każdemu! Weryfikuje po latach swoje chcenie i nie chcenie, bo nie chciałam ze strachu...już sie nie boję , bo i nie ma czego. Kiedyś znajdę, a może już nalazłam to czego nie próbowałam chcieć... może... zawsze będą wielokropki, zawsze będą przecinki i niezliczona ilość znaków zapytania...
Mam być tą jedyną! nie jedną z wielu , ale tą jedną wyśnioną wymarzoną. Chcę byc ta która jest drogą i celem , celem w samym sobie...
Czy to zbyt wiele? Wziełam się za bajki? Jak zwykle może i tak...

O boniu!!
Ale mam czytania!! Nazbieralo sie od soboty
teraz juz bede dostawal powiadomienia wiec bede na bierzaco

ehh... a myslalem ze cos pojme... Jednak meska inteligencja scisla wysiada calkiem w zderzeniu z ta kobieca - emocjonalna...

Mentalnie nie nadążam za resztką ludzi , resztką bo gdzie się wszyscy podziali??? Pełno nas a żal się odezwać bo każdy ma takie samo zdanie.
Pogoda w każdy poniedziałek jest taka sama , czy to Warszawa czy wczorajsza Moskwa, jest zimno bądź cieplo , pada lub wieje , co za różnica , pogoda jest wszędzie taka sama...
Upupiamy się usilnie , czy w Madrycie czy w innym zakątku świata, wkładamy dzielnie co rano wybrane maski , czepiamy się siebie jak przezuwajace torf robale...
Nie umiem określić która pupa jest ta prawdziwą, bo własną twarz straciłam w wieku dojrzewania, zapomnialam zrobić kopie zapasowa na wszelki wypadek... i co ???
Nie ma mnie , i tylko resztka ludzi wybucha śmiechem na mój widok.

Wstaje rano i bum nie ma nic, jestem sama, znów budzę się sama, nie chcę budzić się sama!, czuję paniczny lęk , że tak będzie, że w natłoku dnia zgubie siebie. Staram się uśmiechnąć i powtarzam swoją mantrę dziś będzie dobry dzień, witam się sama z sobą filiżanką kawy i papierosem-lekko destrukcyjne myśli pojawiają się we mnie. Wczoraj moja mama dostarczyła mi kolejny raz stosowną dawkę emocji, nie umiem o tym mówić, jak się okazuje nie umiem też o tym pisać choć myślałam , że tak będzię łatwiej to z siebie wyrzucić- nie jednak nie... nie umiem znaleźć słów, którymi miałabym opisać własne uczucia. Nie wiem to jedyne co umiem wyrtykułować na ten moment. Nie wiem co będzię jutro bieżące chwile usypują się w mojej główce w potężną górkę , której ni cholery nie umiem przeskoczyć, obejśc też nie potrafie... Nie umiem być przyjaciółką, nie umiem bliskiej osobie wyznać co mnie gryzie... wymyślam milion tematów zastępczych , bo mój jest mało wygodny? nie wiem, nie wiem, jak dawno nie pisałam takich smutków... oj czyli jednak nie zawsze będzię kolorowo? hmmm a już miałam nadzieje... Dziś jest cieplej... może założe sukienke? może kolorowe rajstopy pomogą na smutki?, kiepskie lekarstwo na problemy dnia codziennego, bagatelizuje, uciekam , udaje, że problem zniknie... nie pomaga! Nie chcę wsparcia, nie piszcie nic, nie oczekuje współczucie, bo ja nawet nie umiem tego z siebie wydusić, wiec? co ja tu właściwie pisze...

Jak się cos pierdoli.... to na amen, to nie ma wybacz, to nie, że jedno , nie że raz. Absolutny opór tak jakby wszechświat sprawdzał ile jeszcze wytrzymasz.... a jak nie wytrzymam? a jak pękne... o żesz ja pier.... tak jakoś nie kobieco i nie cenzuralnie mi się ciśnie na usta... Już kiedyś chyba ktoś powiedział... eeee nawet nie powtórze , puste slogany dopełniają czar goryczy. Ja mam siłę... choć czasem siadam i myślę po co? za co? i na jaką cholerę? , ale wiem, że powinnam. Ta społeczna powinność, pęd społeczeństwa ku samorealizacji i nie poddawaniu sie nawet jeśli ochotę masz tylko na to by skulić się i płakać sprawia, że kolejny raz zakładamy pupkę by nie pokazać całej dupy... ehhh. Ktos mi powiedział , nie tłumacz swojego problemu dobrym sercem, tylko głupotą, własną głupotą... Nie zabolało , nie powinno , choć założenia nie znam , bynajmniej czy problem wynika z jednej czy drugiej przyczyny , kamyk w bucie uwiera tak samo boleśnie... Znowu przewartościowuje swoje życie, znów stwierdzam, że to co było priorytetem zaledwie miesiąc temu , stało się mglistym marzeniem skwitowanym- o czym to ja myslałam? coż za banał.... To co złe teraz minie... jak ulotna zjawa, przejdzie zniknie, i będzie kolejnym doświadczenie które zapewne po czasie skomentuje podobnie, ale cóż...

I wish I could disappear , i tyle mogę z siebie na dziś wydusić, i usmiecham się , a jak.... bo kto kurwa jak nie ja????